Şu kişiden alıntılanmıştır: violet tarhinde 08/05/2020, 13:15

Candy koşarak Pony Tepesi’ne ulaştığında pat diye çimene oturdu.Taze çimen kokusu burnunu gıdıkladı.Etrafını çevreleyen gökyüzüne baktı.Gökyüzünün mavisi gözlerini acıtacak kadar parlaktı.Gökyüzünde gezinen bir bulut aniden Annie’nin bindiği at arabasına dönüştü.

At arabası tamamen yok olana dek küçüldü, küçüldü…

Annie sonunda ağlamayı bırakmış mıydı? Annie’nin başı önünde bir şekilde Brighton çiftinin arasında oturduğu an Candy’nin hafızasında hala tazeydi.Candy gözlerini kırptığında bu etkileyici görüntünün yok olacağını düşünerek gözlerini kocaman açmak için kendini zorladı.

“Gerçekten gittin Annie” diye mırıldandı Candy.O anda içinde tutmaya çabaladığı tüm hisleri ortaya çıktı ve ağlamaya başladı.

Annie’nin gittiği yer olan Chicago’yu Candy daha önce hiç duymamıştı ve ona çok uzakta bir ülke gibi gelmişti.

“Yakında,Pony Tepesi’nde çiçekler açtığında,birlikte çiçek toplayamayacağız.Hatta ebelemece…nehirde yüzmek, balık yakalamak…”

Annie ile geçirdiği zamanlar bir bir aklından geçti.

Annie ile düğün çiçeğinden süslemeler yaparken bu tepeye Pony Tepesi adını verdikleri gün…

Ailelerinin onlar için geri gelip gelmeyeceğini anlamak için papatyalarla oynadıkları,ilaveten her bir çiçeği kopardıklarında “Geri gelecekler” ve “Geri gelmeyecekler” diye tahminde bulundukları gün…

Candy,onunla aynı gün bırakılan Annie’yi kardeşi olarak görmüştü.Candy ne yaparsa yapsın her zaman onun yanında olan Annie…Kolayca ağlayabilen çekingen kız Annie…

“Annie,eğer seni rahatsız ederlerse artık seni koruyamayacağım.”

Söylediği sözlerden dolayı irkilerek gözyaşlarını sildi.

Artık Annie’yi kimseden korumasına gerek yoktu.Şimdi Annie’nin harika ebeveynleri vardı.

“Sanırım çok önemsediği birini kaybeden benim,benim için özür bile dileyen birini…”

Bu doğruydu.Ne zaman Candy yanlış bir şey yapsa Annie onun hatalarını örtmüştü.

“Candy’e kızmayın.Lütfen onu affedin!”

Candy bir eşek şakası yapsa veya erkek gibi davransa rahibeler tarafından azarlanırdı.Annie ağlayıp rahibelere yalvarır , Candy’nin hatasını görmezden gelmelerini isterdi.Aslında Annie’nin sayesinde Candy çoğu zaman azarlanmaktan veya ceza almaktan kurtulmuştu.

Aslında bunca zaman korunan kişi Candy idi.

“Bana ne olacağından korkuyorum…”

Candy ayağa kalktı ve avcunun içiyle gözlerini sildi.Ama gözyaşları durmuyordu.Nefesini tutmaya çalıştı fakat yaşlar gözlerinden süzülmeye devam etti.

“Keşke ağlamamı durdurabilsem…Sanırım uzun zamandır her şey içimde birikti…Eğer eve bu halde dönersem rahibeler benim için endişelenecek.Ah! Tavuk kümesini temizlemem gerektiğini unutmuşum…Peki o halde ben de gözyaşlarım tükenene kadar ağlamaya devam ederim.”diye düşündü.

“Ühühühü!”

Tüm gücüyle sesli bir şekilde ağlamaya çalıştı.

“Ühühü! Aghh! Ühühühü!”

Candy,kendi sesinin yankısını duyunca ne kadar komik sesler çıkardığını fark etti ve gözyaşları yavaş yavaş duruldu.

“Ağlarken sesim aç bir kurt gibi çıkıyor” diye geçirdi içinden.

Kendi haline gülmeye başladı Candy.

“Böyle daha iyi.Güldüğünde ağladığından daha tatlı oluyorsun,küçük kız!”

Candy bu nazik sesi duyduğunda şaşırdı ve kimin konuştuğunu görmek için yukarı baktı.Mavi gökyüzüyle çevrelenmiş tuhaf kıyafetli genç bir oğlan Candy’e gülümsedi.Oğlanın omzundan Candy’nin bir ansiklopedide gördüğü kalp resmine benzer bir şey sarkıyordu.Candy inanamayarak gözlerini kırpıştırdı.

Bu oğlan az önce gökyüzünden inmiş gibi görünüyordu.

“Sen bir…uzaylı mısın?”

Oğlan hoş bir şekilde gülümsedi.

“Gerçekten ilginç şeyler söylüyorsun.Böyle görünsem de ben de insanım.”

“Hmm…Peki erkek olmana rağmen neden etek giyiyorsun?”

“Bu bir etek değil.Bu İskoçya’nın geleneksel kıyafetinin bir parçası ve adına ‘kilt’ deniyor.”

“ ‘İskaçya’dan bir kit?”

Candy bu kelimeleri daha önce hiç duymamıştı.Oğlan yine gülümsedi.

“İskoçya’dan bir ‘kilt’.Ve buna da ‘gayda’ deniyor.Bir müzik aleti.Şöyle çalıyorsun…”

Oğlan ona boş gözlerle bakan Candy’den gözünü ayırmadan müzik aletini çalmaya başladı.

Aniden müzik aletinden tuhaf sesler gelmeye başladı.

“Vay,sesi yerde kıvranan bir salyangoza benziyor!”

Şaşkınlığa uğrayan Candy ayağa fırladı.Oğlan müzik aletine son bir kez üfleyip “Kıvranan Salyangoz” şarkısını bitirdi.

“Gerçekten çok ilginç bir kızsın.”

Oğlanın geniş gülümsemesi adeta ışık saçıyordu.Alnına düşen sarı saçları göze çarpıyordu.Gökyüzü kadar mavi olan nazik gözlerine bakarken Candy bu oğlanla yeni tanışmış olmasına rağmen onunla her şey hakkında konuşabileceğini hissetti.

“Neredensin? Benim adım Candy.Şuradaki kiliseyi görüyor musun? İşte oraya Pony’nin Evi diyoruz.Çok küçük olduğu halde orası aslında bir kilise ve yetimhane.Orada bu köyün çocuklarına her türlü şeyi öğretiyoruz.Tombul Rahibe Pony ve zayıf Rahibe Lane ve ben…”

Candy konuşmasına kendini kaptırmıştı ki etrafına baktı.Çok şaşırdı.Kimse yoktu.

Genç oğlandan hiçbir iz yoktu.

“Bir anda kayboluverdi…”

Candy şaşkınlıktan donakaldı,etrafına baktı.

Burada kesinlikle hiçkimse yoktu.

Oğlan bir anda belirmiş bir anda yok olmuştu…

“Bir rüya mıydı?” diye düşündü Candy.

Hayır,bir rüya olamazdı.

“Güldüğünde ağladığından daha güzel oluyorsun,küçük kız!”

Oğlanın sesi hafızasında tazeydi.

“Bir prens gibiydi…”

Belli belirsiz mırıldandı Candy fakat sonra ayağının dibinde bir şey parladığını fark etti.

Çimenlerin arasında ucuna bir zil iliştirilmiş olan,kanatlarını iki yana açmış şahin şeklinde gümüş bir rozet duruyordu.

“Bu prense ait olmalı.”

Candy rozeti yerden aldı ve gülümsedi.Rozet usta işçiliğin eseriydi.Hiç şüphesiz bu pahalı görünümlü rozet oğlan için çok önemliydi.

“Bunu ona geri vermeliyim.Belki onu yarın görürüm.”

Bu yeni umut beraberinde ılık bir güneş ışığı ve hafif bir esinti getirdi.

Hoş bir çocuktu,Tepedeki Prens…

“Eğer onu yarın yine görebilirsem onunla konuşmak istediğim çok şey var.”

Yine de…

Sonraki gün,hatta günler sonra bile Candy beklenti içinde Pony Tepesi’ne gitse de gizemli oğlanı o günden sonra göremedi.

Annie’nin gittiği gün…Tepedeki Prens ile tanıştığı gün…

Geriye sadece bu anının parçası olarak gümüş rozet kalmıştı…

 

Çeviren Kişi: violet